In oktober 2022 publiceerde het online magazine lowbeats.de een review van de Canor Hyperion P1 en Virtus M1 voor- en eindversterkercombinatie, met de conclusie: “Het is simpelweg de beste versterkerelektronica die we ooit in de LowBeats-luisterruimte hebben gehad.”
“Ik had twee vrienden uitgenodigd voor de eerste luistertest, en na de eerste nummers op het Esoteric CD-speler/Canor voor-/eindversterker/Merason DAC en FinkTeam Borg-systeem, bleef het stil. Toen vroeg ik: ‘Hebben jullie ooit beter gehoord?’ Beiden antwoordden eerbiedig nee. Voor de opwarming had ik Misa Criolla met José Carreras opgezet, en ik was echt verbaasd: had ik ooit de kerkruimte zo diep gehoord? Carreras’ stem zo aanwezig, vlak voor me? Nee. Hier klopte alles: de klankkleuren, de kracht van het koor, de impact van de pauken.
Sinds de release in juni 2022 maakt Saturday Night in San Francisco ook deel uit van onze luistermuziek. We hebben bijna het hele album beluisterd, en we waren allemaal onder de indruk: hoe de snaren konden schitteren, hoe authentiek de impulsen waren…
[…]
Eerst vervingen we de M1’s door de krachtige SPL monoblokken S1000. Deze hadden wat meer punch, maar bereikten niet het ongelooflijk rijke, authentieke en verfijnde geluid van de M1’s. Een andere LowBeats-referentie is de Monaco buizenversterker van Westend Audio. Met de eindtrappen van de Monaco had alles iets meer dynamiek. Maar het zijn de klankkleuren en de warme, verfijnde openheid van de M1’s die de meeste versterkers, zelfs in hogere prijsklassen, op afstand houden.
De grote Daiko-drum van de Kodo-drummers klonk extreem dynamisch en open met de Monaco. Met de M1’s hadden de slagen iets minder impact, maar de weergave was voller, grootser, en op een bepaalde manier majestueuzer.
Daarna draaiden we de rollen om: de Monaco als voorversterker, de M1’s als eindversterkers. Hieruit bleek duidelijk dat zowel de ontwikkelaars van Canor als van Westend Audio hun vak verstaan. Toch heeft de P1 vergeleken met de Monaco-voorversterker nog meer klankrijkdom.
Dit toont aan dat het karakter van de voorversterker bijna belangrijker is voor het totale geluid dan dat van de eindversterker. Dat de Canor-combinatie, zowel als geheel als afzonderlijk, anders en op veel vlakken beter is dan de Monaco zal niemand verbazen die de prijskaartjes heeft gezien: de laatste procenten zijn altijd het duurst…
Onze collega Holger Barske heeft vermogensmetingen gepubliceerd in zijn zeer lezenswaardige test voor het tijdschrift LP (uitgave 4/22) en meldde 250 watt (ultralineair) en 180 watt (triode). Dit verklaart wat we hoorden. Waarom Canor zulke “conservatieve” waarden opgeeft, blijft voor mij een raadsel. Feit blijft dat de M1’s behoren tot de krachtigste triodes die ik ken, en ze zouden moeiteloos het grootste deel van de luidsprekers op de wereldmarkt moeten kunnen aansturen.
Conclusie
Groot, zwaar, hoekig, niet goedkoop, maar helaas ongelooflijk goed: de grote Canor-combinatie heeft ons enthousiast gemaakt zoals al lang geen enkele versterkerelektronica meer deed – hoewel hij meer dan 40.000 euro kost en veel ruimte en stroom nodig heeft.
Op klankgebied beheerst dit trio echter een kunst die voor de meeste versterkers in de HiFi-wereld voor altijd buiten bereik blijft: een authenticiteit die net zo echt is als het leven zelf. Wie de Canor-combinatie hoort, raakt eraan verknocht – althans, dat was bij ons het geval. Het is simpelweg de beste versterkerelektronica die we ooit in de LowBeats-luisterruimte hebben gehad.
In dit licht valt de prijs ook enigszins te relativeren – althans een beetje. Zoals met hun kleinere versterkers weet Canor ook hier een uiterst serieuze prijs-kwaliteitsverhouding te bereiken. Bij de meeste andere gerenommeerde high-end merken zou een dergelijke geluidskwaliteit – als die al wordt bereikt – aanzienlijk duurder zijn.
